اثرات رنگ در غذاها به زمان های باستان بر می گردد. مطالعات اثرات رنگ بر روی طعم و مقبولیت غذا در طول 70 سال اخیر انجام گرفته است. یکی از مطالعات اولیه که توسط Moir (1936) انجام شد، آشکار کرد که در بیشتر مردم حس چشایی تحت تاثیر رنگ ماده غذایی قرار می گیرد که آنها ممکن است در مواجه با رنگ های ناخوشایند، در پاسخ به طعم خوشمزه غذا کاملاً غلط جواب بدهند. Moir ژله های رنگی نامناسب (ژله های وانیلی زرد، پرتقالی سبز، لیمویی کهربایی و لیمویی قرمز) و کلوچه های اسفنجی قهوه ای رنگ (که یکی با طعم کاکائو و دیگری وانیلی) را برای ارزیابی توانایی مردم برای مشخص کردن طعم های صحیح استفاده کرد

در رابطه با ژل ها تنها یک نفر از 60 نفر به درستی همه چهار طعم را تشخیص دارد. اکثریت افراد تنها قادر به شناسایی دو یا کمتر طعم ها به طور صحیح بودند. Hall (1958) در مطالعه گسترده ای آزمایشات مشابهی را در مورد لیموناد های سفید رنگ، لیموناد های خوش رنگ و بد رنگی را گزارش نمود. مشابه یافته های Moir ، لیموناد های سفید رنگ و یا لیموناد های بد رنگ، طعم های واقعی شان به طور ضعیفی مشخص گردید. Hall به این نتیجه رسید که طعم توسط فاکتور های دیگر به ویژه فاکتور های بصری شدیداً تحت تاثیر قرار می گیرد. Tuorila-Ollikainen و همکاران (1984) گزارش کردند که مقبولیت نوشابه های شیرین کربناته اصولاً به طعم و شیرینی محصول بستگی دارد و رنگ در این مورد اثر ناچیزی دارد. Clydesdale (1993) مطرح کرده است که کم اهمیت بودن اثر رنگ مربوط به نوشابه هایی می شود که توسط طعم تشخیص داده نمی شوند. در مطالعات اولیه توسط Tuorila-Ollikainen (1982) رنگ اثر مثبتی بر مقبولیت پذیرش نوشابه ها داشت. این نظریه تنها زمانی که طعم محصول شناسایی می شد، درست بود، وقتیکه طعم شناسایی نمی شد رنگ اثری بر روی مقبولیت نداشت. در عوض نوشابه های بی رنگ خوش مزه تر از نمونه های رنگی بود. مطالعات بعدی Tuorila-Ollikainen اهمیت شدت اثر رنگ را بر روی پذیرش مصرف کننده ثابت کرد. Martens و همکاران (1983) گزارش کردند که رنگ نقش مهمی در مقبولیت شیره کشمش سیاه بازی می کند. سرانجام علاوه بر اثر رنگ بر روی طعم و مقبولیت محصول، رنگ همچنین بر روی ارزش تغذیه ای و ارزش واقعی محصول نیز اثر می گذارد (Bender, 1981). میوه ها و سبزیجات پرتقالی متمایل به زرد میزان کاروتن بالایی دارند، هر چند به استثناء نان گندم کامل، رنگ قهوه ای یک شاخص نامرغوب در ارزش تغذیه ای محصولات است (به عنوان مثال تخم مرغ های قهوه ای ارزش تغذیه ای کمتری را نسبت به تخم مرغ های سفید دارند. شکر قهوه ای ارزش تغذیه ای کمتری نسبت به شکر سفید دارد.